Ik dronk vanochtend om kwart voor zeven mijn eerste slok wijn. Het was gratis, ik had geen keus. Bodegas Irache heeft naast een waterkraan een wijnkraan voor pelgrims. En tja, daar kwam ik vanochtend al na 2 kilometer langs. Het was niet eens hele slechte wijn.
Vlak vóór de abdij van Irache gebeurde nog iets bijzonders: ik liep zomaar tegen Valerie aan. We sliepen twee nachten bij elkaar op de kamer in de gite in St Jean Pied de Port. We hadden nooit verwacht elkaar nog te zien. Maar ja, ik had wat oponthoud in Pamplona en Valerie (Iers-Canadees) gaat nogal op haar gemak. Ze loopt samen met twee Zweedse dames en een Deens meisje en we eindigen uiteindelijk in dezelfde herberg.
Valerie voert me wijn uit haar Jacobsschelp
Wie ik ook weer tegenkom is Dennis, één van de twee Deense jongens. Hij blijkt nog maar alleen. Zijn broer is vandaag ziek naar huis gevlogen. En verder zie ik Thérèse weer, die vandaag met Cor uit Alkmaar loopt. Hij is dit jaar in Troyes begonnen en ook al lang onderweg dus.
Ik heb al vier weken een briefje in mijn portemonnee zitten. Het was in de gite in Moissac dat ik een briefje met een boodschap mocht trekken: ‘Abandonner tes peurs’. Laat je angsten los. Ik wist niet wat ik ermee moest, ik was helemaal nergens bang voor op de Camino. En toch bewaarde ik het. Regelmatig leegde ik mijn tas en zakken: bonnetjes, folders, visitekaartjes, maar steeds bewaarde ik dat verfrommelde stukje papier. Vandaag tijdens het lopen viel het kwartje. Het ging niet over mijn angsten op de Camino, maar ná de Camino.
Ik ben deze reis niet zomaar begonnen. Al een tijdje vraag ik me af wat ik met de tweede helft van mijn leven wil doen. Ik twijfel steeds sterker of ik mijn pensioen wel op een kantoor wil halen. Gemeente Amsterdam is een uitstekende werkgever en het is fijn om voor mijn eigen stad te mogen werken. Maar het geeft me te weinig voldoening. Het is me te abstract. Ik vind het steeds moeilijker om in een artificiële wereld van e-mails, vergaderingen en beleidsstukken te werken. Ik denk vaker na over zelf iets opbouwen, iets maken, een concreet resultaat. Iets doen wat dichterbij mezelf staat. Wat me weerhoudt? Angst. Ik zie zeker tien beren op de weg. Kan ik dit wel? Waar betaal ik de hypotheek van? Wat als het mislukt? Wat wil ik eigenlijk precies gaan doen? Wat gooi ik weg? En vandaag onderweg zag ik in dat briefje ineens een aanmoediging: abandonner tes peurs. Ik heb er heel lekker van gelopen!
En dan kom ik in de herberg, zie ik een T-shirt hangen met de tekst: no sueñes tu vida, vive tu sueño!
By: Lonneke on 29 June 2015 at 17:36
Thanks, Bar!
By: Barbra on 29 June 2015 at 14:13
Wat let je! Gewoon doen, wat je ook verzint!
Het is mij ook gelukt, en de start-up ging nou niet echt vanuit een rooskleurige setting en ook niet zonder risico’s: 7 jaar na echtscheiding en een lange burnout periode, met 2 koters van 10 en 12 jaar oud, met een WAO uitkering van een kleine 900 euros en geen ene rooie rotcent op de bank. Heb in die 6 jaar dat KOMTINORDE bestond, iedere dag genoten van mijn zelfstandig ondernemerschap, doet me nog steeds pijn dat ik door alweer ziekte de boel moest opdoeken. Gewoon doen dus! Begin dat winkeltje, restaurantje, adviesbureau, brouwerij, bed-and-breakfast….ik noem maar een paar dingen die ik jou zo zou zien doen 🙂 Echt, niet over piekeren, als het borrelt, gewoon doen! Je kan het, met gemak! 🙂