Van Amsterdam naar Santiago

 

Wat een fijne wandeldag! Het is zes graden koeler en dat is te merken. Én er staat een briesje én we mogen eindelijk weer eens door het bos! Er zitten ook wat klimmetjes bij, maar dat betekent altijd een mooiere route. Pas als ik weer over bospaden loop, merk ik hoe ik dit gemist heb. Dit is niet meer van A naar B lopen, dit is lekker wandelen! En met zes graden minder en behoorlijk wat schaduw schiet ik vooruit.

Ik worstel wel weer wat met het sociale aspect van de Camino. Ik wijk qua behoefte aan gezelligheid af van andere pelgrims en dat blijkt voor sommigen moeilijk te begrijpen. Ik loop heerlijk wat te mijmeren en zie verderop Jaime stil staan op het pad. Als ik bij hem ben zegt ie: ‘I was waiting for you!’ Braaf begin ik al lopend een gesprekje. Ik vertel hem dat ik het fijn vind om alleen te lopen. ‘Yes, yes, alone! I like too!’ Dat is meestal wat ze zeggen. In de praktijk zie ik ze nooit alleen lopen.

Jaime behoort (net als Vicente) tot een Spaanse Caminofamilie. Vergelijkbaar met mijn Franse familie. Ze kennen elkaar van de Camino en zijn een hechte groep geworden. Ik bezie het met verwondering en bewondering. Ze lopen samen, delen hun eten, stoppen in dezelfde plaatsen, zorgen voor elkaar. Maar er is ook sociale controle. De Nederlandse Thérèse (ik ontmoette haar eerder, ze startte op 1 april vanuit Zeewolde) was opgenomen door deze Spaanse familie. Tot het haar wat begon te benauwen. Ze bleef een dag langer in Logroño en ging weer haar eigen weg. Daar snapten de Spanjaarden niets van. Het werd haar ook kwalijk genomen. Dagenlang werd ik door Vicente en Jaime op de hoogte gehouden van de whereabouts van Thérèse (of ze vroegen me of ik haar had gezien).

Maar ook pelgrims van andere nationaliteiten hebben over het algemeen groepjes gevormd, zij het iets minder vastomlijnd. En ik hop van de een naar de ander, klets met iedereen en soms met helemaal niemand. Dat zorgt ervoor dat het meestal oppervlakkig blijft, maar ik vind mijn vrijheid belangrijker.