Van Amsterdam naar Santiago

Het was een doodgewone dag op de Camino Francés. De weg was aan de korte kant en niet bijzonder: een grindpad door droge korenvelden. Maar ook niet vervelend. Gewoon eigenlijk. Na 10 kilometer was er een dorp. Hetzelfde tafereel als altijd. Rugzakken tegen de muur, pelgrims op het terras. Met cafés con leche, sinaasappelsap, wit stokbrood, tortilla de patatas en croissants. Het dieet van de Camino Francés.

Het was de eerste etappe na Burgos, dus er was een wisseling van de wacht. Linn uit New York liep haar eerste dag, net als Susanna uit Keulen en het jonge echtpaar uit Rouen. In de herberg El Alfar in Hornillos del Camino ontmoetten ze elkaar voor de eerste keer. Evenals een pelgrim die al twee maanden onderweg was en vandaag precies halverwege haar Grote Reis. Lonneke, uit Amsterdam.

De eigenaars waren hartelijke en gastvrije mensen. De herberg voelde als een huis voor de pelgrims. Lonneke, die vegetariër was, mocht er koken in de keuken. Spanjaarden snapten helemaal niets van ‘graseters’, maar Lonneke was dat wel gewend. Ze lachte met ze mee als ze er grapjes over maakten. Terwijl de mevrouw de paella voor de andere gasten gereedmaakte, kookte Lonneke haar prutje van tomaten, uien, knoflook, paprika en kikkererwten. Ze at het twee keer: bij de lunch en bij het avondeten. Toen ze aanschoof bij vier Spaanse echtparen die samen wandelden, zag ze jaloerse blikken richting haar bord. ‘Hmm, kikkererwten!’ zei de man links van haar.

De rest van de dag voltrok zich niet anders dan andere dagen op de Camino Francés. De meeste pelgrims gingen na de lunch rusten in hun stapelbed. Voor de pelgrims die wakker bleven, gaf dit een goede indicatie waar zich komende nacht de snurkers bevonden. Tegen het einde van de middag kwam iedereen weer tevoorschijn. Lonneke nestelde zich samen met Susanna en het Franse stel in de schaduw in de tuin. Niet zonder een fles Rioja Crianza en wat schapenkaas.

Na het avondeten (een lekker prutje voor de graseter, paella voor de andere pelgrims die ‘s middags nog geen paella hadden gehad) maakte Lonneke nog een rondje door het dorp. Ze bekeek de kerk van binnen, zag er de Iers-Canadese Valerie terug, en verwonderde zich maar weer eens over de omvang van het gebouw in relatie tot de omvang van het dorp.

Toen was het bedtijd en ging iedereen bovenop zijn slaapzak liggen. Benieuwd naar wat er morgen weer te beleven viel op de weg naar Santiago.