Vandaag ging ik rechtsaf waar iedereen linksaf ging. En ik heb er zó van genoten, dat het me aan het twijfelen heeft gebracht. We zijn inmiddels op de gevreesde Meseta aanbeland. De Meseta is een doodsaaie hoogvlakte. En ik vond het al doodsaai. De snelweg voor pelgrims. Recht-zo-die-gaat, en verder is er niks.
Van de eerste drie kilometer in het donker in colonne langs een autoweg werd ik vrij somber. Tel erbij op dat mijn rugzak dankzij het bezoek aan het postkantoor gisteren 2,5 kilo zwaarder is geworden en dat ik met een paar oude schoenen in mijn hand loop (ik durfde ze de eerste dag op nieuwe schoenen nog niet weg te gooien). Maar het is met name de combinatie van grote hoeveelheden pelgrims en oninteressante wegen waar ik een beetje genoeg van heb.
De omweg langs de rivier
Na het eerste dorp zijn er twee opties. De weg langs de autoweg vervolgen, of 900 meter omlopen en een pad langs een rivier volgen. Op een enkele uitzondering na vervolgt iedereen de snelweg voor pelgrims. Ik neem de route langs de rivier en ben in één keer alleen. Heerlijk! De route is helemaal niet speciaal of erg mooi, maar eindelijk ben ik weer eens alleen met de natuur. Ik hoor slechts vogels en het ruisen van de wind in de bomen. Ik picknick helemaal alleen met Hollandse speltcrackers uit één van mijn dozen en Spaanse schapenkaas. Ik geniet hier zó van, dat het me een beetje wakker schudt. Dít was wat ik leuk vond. En niet in colonne van bar naar bar.
De laatste zes kilometer voeg ik noodgedwongen weer in op de pelgrimsnelweg. Franz Ferdinand in mijn oren en recht-zo-die-gaat. Morgen begint met een stuk van 17 km zonder voorzieningen. Iedereen heeft het daarover. Mijn probleem is niet 17 km zonder voorzieningen, maar 17 km in colonne over een pelgrimsnelweg.
P.S: Hoe ver het nog naar Santiago is? Niemand die het weet. In Burgos (zo’n 81 km vóór dit bord) was het nog 492…
De christelijke herberg (Espíritu Santo) is fantastisch! Superlieve vrijwilligersmevrouwen en een heerlijke, ruime kamer met gewone bedden! En dan ook nog jongens en meisjes gescheiden, wat de kans op gesnurk aanzienlijk beperkt. De douches zijn talrijk en krachtig, de wifi sterk, het is één groot feest voor 5 euro per nacht.
Ik gebruik mijn tijd in Carrión de los Condes met name om mijn opties te verkennen. Vanaf morgen heb ik nog drie weken om te lopen, daarna wordt het tijd om richting de ezeltjes te vertrekken. Wat ga ik met mijn laatste drie wandelweken doen? Afmaken wat ik begonnen was? En dus verder over de Camino Francés? Het voelt raar om zoveel kilometers naar Santiago afgelegd te hebben en dan dichtbij de finish het roer om te gooien. Van de andere kant: deze route wordt alleen maar drukker. In León haken nieuwe pelgrims in en vanaf Sarria wordt het een soort Nijmeegse vierdaagse. Geef ik op als ik mijn plan wijzig? Maar ik heb ook altijd gezegd dat het om de weg gaat, en niet om het aankomen.
Ik heb twee doelen met deze reis: zoveel mogelijk genieten én terug komen met een fundament waarop ik thuis verder kan. Met deze twee doelen voor ogen klinkt stug doorzetten op de Francés niet logisch. En tegelijkertijd voelt het een beetje als opgeven. ‘Zelfonderzoek’ en ”loslaten’ stond er op die kaartjes, toch?
Er zijn verschillende andere plannen. Één ervan is morgen de bus pakken naar León en daar twee nachten een hotel boeken (en natuurlijk de Beatles beer bar bezoeken). Dan een trein naar Ponferrada. Vanaf daar verder naar Santiago over de Camino de Invierno. De Winter Camino, naar verluidt door Middeleeuwse pelgrims gebruikt om de besneeuwde bergen rondom O Cebreiro te vermijden. Deze Camino brengt me ook naar Santiago, maar is het andere uiterste van de Francés: eenzaam, nauwelijks voorzieningen. Uit de glazen tunnel, in het echte Spanje. Uit mijn comfortzone, in de avonturenzone. Where the magic happens.
Er zijn nog andere opties, andere routes. Ik ga er nog maar even een nachtje heerlijk luxe over slapen.
O, en ik heb ook gewoon lekker zitten eten hoor! Dat (mooie) boek moet vanavond nog uit. Sinds mijn nieuwe dozen sleep ik een halve bibliotheek mee…
By: Barbra on 9 July 2015 at 17:12
Oeh, het houdt je wel bezig; de beslissing wel of niet met de meute mee. Ik las de afgelopen paar blogjes een aantal creatieve pogingen om de kudde te omzeilen. Denk dat je gevoel volgen en de route die je het meest happy maakt de beste optie is. Moeilijke beslissing, dat wel, maar dat lukt je wel, zeker als je je bedenkt dat je vakantie hebt, en dat betekent zoiets als: niets moet, alles mag 🙂
Succes X