Vier weken weg nu. Toen ik uitrekende dat er nog dertien vóór me liggen, begon het een beetje in te dalen hoe lang vier maanden is. Het voelt namelijk na vier weken al alsof ik al héél lang weg ben. Amsterdam, Rasa en Mus, goed bier, het stadhuis, mijn fiets, het voelt allemaal zó ver weg. Soms wilde ik weleens dat er zomaar een vriend of vriendin zou opduiken, of mijn moeder ofzo. Gewoon even een biertje op het terras, even samen delen hoe een douche voelt na 26 km lopen in de warmte, hoe het is om elke dag je was te doen in een teiltje. Maar los daarvan is het goed vol te houden hier!
Kijk nou eens hoe lief!
Het was aanpoten vandaag. Geen grote beklimmingen of afdalingen, maar wel constant omhoog en omlaag. En het was goed warm. Vooral na de lunch was het even doorzetten. Mijn water raakte op, de zon brandde, Moissac was nog zeker vijf kilometer weg… en toen… een oase! Een paardentoestand waar je blikjes uit de koelkast kon halen en geld in een mandje kon doen!
Mijn lekkerste perrier menthe tot nu toe!
En toen was ik dan in Moissac en toen bleek ik de hoogstgelegen gite van het hele dorp uitgezocht te hebben. Ik had zin in een kamer voor mezelf, dus had gisteren iets gereserveerd (de laatste dagen ben ik verder gestopt met reserveren). Het was een mooie kamer met een piano, boeddhabeelden en een massagetafel erin. Maar dus wel boven op de berg.
Dit uitzichtspunt over Moissac lag vlak naast mijn gite
En toen was ik voor het eerst weer even echt alleen. Dacht ik. Het voelde wat onwennig om weer gewoon eens met een boek op het terras te gaan zitten. Maar goed, toen kwamen de Brazilianen langs, toen de vier Nederlandse dames, toen de Koreaanse (lang niet gezien), toen nog wat Franse stellen en tot slot een Belgische vrouw.
Daar moet ik even iets over vertellen. Naar horen zeggen is ze 73 en als het mijn moeder was geweest, had ze niet alleen op pad gemogen. Ze moet een batterij aan engelen op haar schouders meedragen. Ze verdwaalt, ze lift elke dag, ze raakte haar iPhone kwijt (en kreeg hem wonderwel weer terug), er gaat geen dag voorbij zonder dat haar iets overkomt. Ze vraagt me of ik met haar mee wil lopen naar de pinautomaat omdat ze het eng vindt alleen. Natuurlijk. Daar aangekomen blijkt ze nauwelijks te weten hoe het apparaat werkt. ‘Moet ik dan hier mijne pas in stoppen?’…
Ik besluit vroeg terug te gaan naar mijn gite. Kopje thee, beetje bloggen en dan vroeg naar bed. Als ik de eerste paar trappen op loop, kom ik Malcolm en Sylvia tegen. Zij gaan net eten. Of ik zin heb om aan te sluiten voor een glas wijn. Wel ja…
By: Barbra on 2 June 2015 at 11:11
Jemig, dit lijkt echt leven als een godin in Frankrijk, mooie verhalen, nog mooiere natuur en genoeg afleiding en vertier dankzij mede pelgrims….en gelukkig ook nog tijd om lekker in je upje te vertoeven. Dat het al die andere weken zo mag blijven zijn! Geniet ze! X Barbra