Van Amsterdam naar Santiago

Sarria

Ik word wakker met zin in de dag! Om half acht zit ik in de trein naar Sarria. Om half negen loop ik weer op de Camino Francés. Ik ben laat, dus zit in het staartje van de drukte.

Ik ben Sarria nog nauwelijks uit of ik zie Antonio en Lee lopen. Wauw, alsof het zo heeft moeten zijn! Antonio (Italië) en Lee (VS) zaten in dezelfde herberg in St Jean Pied de Port als ik, inmiddels een maand geleden. Het blijkt dat een aantal mensen die elkaar in Beilari ontmoet hebben al die tijd bij elkaar zijn gebleven. Tot mijn verrassing vertelt Lee dat Anthony ook nog steeds met hen loopt. Anthony, de Ier met wie ik aan de zwier ging die middag in St Jean. Sinds Pamplona heb ik hem niet meer gezien.

Ik had me al voorgenomen om er maar een paar sociale dagen van te maken, maar het wordt me nu helemaal in de schoot geworpen. De route is mooi vandaag en de drukte, nou ja, die is. Gelukkig blijkt het een fluitje van een cent om een bed te vinden. In de albergue die ik lukraak kies blijven er uiteindelijk nog minstens 100 vrij.

Ik spreek af met met Anthony op het terras. De een na de ander sluit aan. Ik zie meer mensen terug met wie ik in herberg Beilari was. Het wordt doorzakken en dat bevalt goed! Op het plein vindt inmiddels een optreden plaats. De zanger zingt behoorlijk vals, maar er wordt gedanst en plezier gemaakt. Het eindigt in een massale Macarena. We sluiten af met een hapje eten en ik moet me nog haasten om voor sluitingstijd terug te zijn in mijn herberg. Hallo Camino Francés!

Antonio en Lee bij een stempelpost onderweg. Vanaf Sarria is het verplicht om twee stempels per dag te hebben.

Antonio heeft het stierenrennen in Pamplona gemist

De Macarena op het dorpsplein