Van Amsterdam naar Santiago

Aankomen met een grote A vandaag!

Om kwart over vijf ben ik klaarwakker. Lee, die onder mij ligt, ook. En dus staan we maar op. De grote dag! Het plan was sowieso om bijtijds te vertrekken, omdat we op tijd voor de pelgrimsmis in Santiago wilden zijn. Die begint om 12.00 uur. De rest van de groep is voor hun doen ook zeer vroeg uit de veren. Om half zeven kunnen we al vertrekken.

Dat gaat in marstempo. Het zijn late starters, maar het tempo is enorm. En ik wil bij ze blijven, samen in Santiago aankomen. Daardoor vormen deze luttele 20 km misschien wel één van mijn zwaarste etappes. Het voelt alsof het erbij hoort. Nog één keer flink werken voor de apostel.

De laatste kilometers door de buitenwijken van Santiago gaat Tomi voorop. Ik leg haar uit dat er in het Nederlands een uitdrukking bestaat over de koe die de stal ruikt. We slalommen in een moordend tempo om grote groepen andere pelgrims heen, rode stoplichten negerend. Het gaat in een waas. Er zijn willen we, er zijn.

En dan, nog één bocht, lopen we de Praza do Obradoiro op, het plein voor de kathedraal. Morena begint te huilen. Ik sla een arm om haar heen. Markian barst in een hevig snikken uit. Tomi en ik kijken elkaar aan en onze ogen worden ook nat. En dan vallen we  elkaar, de een na de ander, in de armen terwijl bij iedereen de tranen over de wangen lopen.

Bestemming bereikt! Het doet me veel meer dan ik had verwacht. Ik had altijd gedacht dat je voor een project als dit nou eenmaal een doel nodig had, maar dat de bestemming er eigenlijk niet zoveel toe deed. Niets is minder waar. Santiago voelt als het grote aankomen. Na al die jaren, al die kilometers door Nederland, België, Frankrijk en Spanje, in de regen, in de kou, in de brandende zon, over eindeloze wegen, steile beklimmingen, in eenzaamheid en vol ontmoetingen, zere voeten, doodstil platteland, elke nacht een vreemd bed, doorgaan, gewoon doorgaan. En nu sta ik stil, met heel veel andere pelgrims op dat plein. De gele pijlen zijn opgehouden. Het aantal kilometers is teruggebracht tot nul. Bestemming bereikt.

Bij de pelgrimsmis is de kathedraal is tot de nok toe gevuld. De dienst duurt een uur en ook daar en dan heb ik moeite om het droog te houden. De mis gaat in een roes aan me voorbij. Het orgel klinkt, de botafumeiro zwaait. Het is een wierookvat van 1,5 meter hoog en 100 kg zwaar. Het haalt naar verluidt 68 km per uur als het op grote hoogte door de kathedraal wordt geslingerd.

De rest van de dag voel ik me raar. Euforisch soms, een beetje verloren ook. Wat nu? Ik breng de rest van de dag grotendeels alleen door, zwervend door de straten van Santiago. Net alsof ik het nog niet helemaal wil beseffen.

Ik ga natuurlijk ook naar het pelgrimsbureau om mijn Compostela op te halen. Trots zeg ik ‘Amsterdam’ als ze naar mijn startplaats vragen. Zonder omstandige uitleg hoe ik precies gevaren ben. Ik heb uitgerekend dat ik dit jaar zo’n 1400 km heb gelopen, terwijl er 1750 waren gepland. Ik vind 1400 best veel.

In de kathedraal bezoek ik ook de overblijfselen van Sint Jacob. Het is gek om voor dat zilveren kistje te staan en te beseffen dat ik hier al die tijd naartoe gelopen heb.