Van Amsterdam naar Santiago

Het kruispunt in Ponferrada waar de Camino de Invierno begint

De eerste stappen op de Camino de Invierno zet ik in het donker. Al vrij snel stopt er een politieauto. ‘De Camino is die kant op hoor!’ Gelukkig kent de politieman de Invierno ook en mag ik doorlopen. En ik vind waar ik naar op zoek was: een prachtige route door bergachtig landschap helemaal voor mezelf alleen. Geen colonnes, geen bars onderweg (alles is dicht), geen reclameborden. Daar loop ik dan, door de natuur, zingende vogels, een blauwe lucht. Ik vind het mooi, maar ook best spannend. Out of comfortzone is nou eenmaal spannend.

Laatste stukje van de Bierzo wijnstreek

Kijk nou hoe fijn wandelen het hier is!

Ik doorkruis flink wat gehuchten. Ze hebben allemaal een kraan (welkom met dit weer!) en ze zien er anders uit dan de dorpen langs de Francés. Stil en oud, vaak vervallen, de meeste bewoners op leeftijd. En er zijn honden. Waakhonden natuurlijk, die me vanachter hekken tegemoet blaffen. Maar ook loslopende honden. In vier verschillende dorpen tref ik een agressief exemplaar dat naar me blaft en gromt. Ze komen op me af en deinzen weer wat terug als ik mijn stem verhef. Dat spel gaat telkens een meter of vijftig door. En dan is er een vijfde – een hele grote – die net door zijn eigenaar uit zijn hok bevrijd wordt als ik langs loop. Blaffend komt hij op me af. Het is elke keer goed gegaan, maar elke keer bonsde mijn hart in mijn keel. Dit was niet helemaal wat ik in gedachten had bij angsten overwinnen, maar blijkbaar is dit wat (letterlijk) op mijn pad komt. Misschien eindig ik nog in Santiago als een ware Cesar Milan…

Op weg naar een kasteel

Las Médulas is een licht toeristisch dorpje. Enerzijds omdat je in deze omgeving prachtige wandelingen kunt maken, anderzijds vanwege de eeuwenoude mijnen. Tussen 100 en 300 na Christus hebben de Romeinen hier goud gedolven. Ze hebben daarmee een vrij bizar en bijzonder landschap achtergelaten, dat inmiddels zelfs op de werelderfgoedlijst staat. De meeste bezoekers zijn Spaanse vakantiegangers. Het zorgt ervoor dat Las Médulas aardig wat bars en restaurants heeft om uit te kiezen. Ik slaap in Casa Socorro, een soort B&B. Een kamer met gedeelde badkamer voor 20 euro. Niet slecht.

Die rode bulten bovenop de berg heeft Las Médulas dus aan de Romeinen te danken

Dit is van het ene uiterste in het andere, en dat is wennen. Ik ga het even de tijd geven. Op dit moment letterlijk. Het is inmiddels tien uur, allang pelgrimsbedtijd. Maar ik zit hier nog heerlijk met een glas Bierzo wijn te schrijven. Eigenlijk moet ik morgen weer hondsvroeg op. Het blijft warm en er stond weer 30 km op het programma. Maar ik laat pelgrimsbedtijd lekker even voor wat het is. Over 10 km is er ook een dorp met overnachtingsmogelijkheden. En misschien ergens tussenin ook nog wel.