De hitte begint zijn tol te eisen. Los van dat iedereen er steen en been over klaagt. Het maakt het deel van de dag dat je productief kunt zijn erg kort. Het is een kwestie vroeg opstaan (vanochtend was het vijf uur voor mij, en ik was bij lange na niet de eerste) en dan zo ver mogelijk zien te komen voordat de zon genadeloos toeslaat. Omdat het tot diep in de avond warm blijft, valt slapen ook niet mee. Met mij gaat het nog best. Het enige dat ik aan de hitte heb overgehouden zijn ‘heat rashes’ op mijn kuiten, in goed Nederlands: gierstuitslag. Ik loop nu in lange broek, verder merk ik er weinig van. Sommigen zijn heel wat slechter af.
Ah… we zijn La Rioja uit… En de wijn was hier zo lekker…
Het is vandaag een ‘let’s get it done’ etappe. Bij het eerste dorp besluit ik door te lopen. Er komt om de 3 á 5 km een nieuw dorp. Maar in al die dorpen is of geen bar, of hij is dicht. En dus loop ik maar door zonder pauze. De laatste vijf kilometer naar Belorado gaan langs een drukke weg en zijn oersaai. Ik haal Emma in (een Engels meisje dat in Australië woont) en blijf naast haar lopen. We kletsen de laatste kilometers naar Belorado weg.
De laatste kilometers naar Belorado
Vlak voor Belorado zit een herberg die gisteravond sterk werd aangeraden door Claire (dit is haar vijfde Camino). Hij heeft een zwembad(je). Ik ga er met Emma naar binnen. Zij om in te checken, ik om in ieder geval iets te eten en te drinken. Eigenlijk wil ik nog een stukje verder, om de etappe van overmorgen naar Burgos wat in te korten zodat ik meer tijd heb om de stad te zien. Maar het is erg verleidelijk om te blijven. Zo’n beetje mijn hele Caminofamilie verblijft hier en het voelt wat vakantieachtig, ook vanwege het flinke terras en de groene omgeving.
Voordat ik kan beslissen krijgt Emma een zonnesteek. Ze wordt bleek, de randen om haar ogen worden zwart en ze kan nauwelijks nog in hele zinnen praten. Met cola, cake en een of ander mineralendrankje komt ze langzaam weer terug. Ik blijf bij haar zitten totdat ik zeker weet dat het weer gaat.
Ik besluit ook om maar lekker te blijven. Het volgende besluit is dat ik voor mezelf een lekker hotel in Burgos boek voor twee nachten. Nog twee dagen lopen en ik heb een eigen kamer met een groot bed, een badkamer helemaal voor mezelf en… airconditioning! Daar geef ik normaal niks om, maar inmiddels lijkt het me heerlijk!
Ik eet ‘s avonds met John uit Schotland (tot de Camino woonachtig in Dubai, na de Camino verblijfplaats onbekend) en Jackie. Jackie is hier eigenlijk met Lourdes, maar die ligt beroerd op bed. Last van de warmte. Ze hebben hier een vegetarisch menu! Tempura met groenten vooraf en linzenprut als hoofdgerecht.
Als ik na het eten zit uit te buiken terwijl Emma tegenover me haar voeten behandelt (‘Look! I managed to get this yellow stuff underneath my blister!), komt Vicente op me af gesneld. ‘Er is iemand ziek en er is iemand nodig die Engels spreekt!’ In één van de slaapzalen ligt Chris, duidelijk in zeer beroerde staat. Hij is duizelig en misselijk. Vicente en ik lopen een tijdje heen en weer met water, doekjes en een kotsemmer. Er komt een andere Spaanse pelgrim bij die arts is en opnieuw ben ik de tolk. Hij vermoedt uitdroging en Chris wordt door de eigenaar van de herberg naar de eerste hulp gebracht.
De volgende dag hoor ik dat Chris nog steeds erg beroerd is en op een bed in de herberg ligt. Emma heeft ook een slechte nacht gehad en is op de bus naar Burgos gestapt.
Het zwembad, op de voorgrond Jackie met één van de Hairy Brazilians